اقتصاد به زبان ساده

این مطلب کامل میشود.

درس اول:

جایی شام مفتی به کسی نمیدهند. این به این معنی است که اگر جایی چیزی دادند چیزی در ازایش میگیرند.

درس دوم:

اگر پول چاپ کنیم تورم میشود. تورم همان گران شدن اجناس است. فرض کنید در اقتصاد یک واحد کالا و یک واحد پول داریم. در این صورت قیمت آن کالا یک واحد خواهد بود. اگر با همان یک واحد کالا دو واحد پول داشته باشیم قیمت دوبرابر خواهد شد.

درس سوم:

راه حل ساده ای برای حل مسائل وجود ندارد. این یکی از نتایج درس اول است. اگر کسی پیشنهاد راه حل ساده ای داد احتمالا دروغ میگوید. هر چیزی هزینه دارد و اگر بگویند هزینه ندارد احتمالا کلاه برداری است.

درس چهارم:

وقتی پول چاپ میکنند همه چیز گران نمیشود. بعضی وقتها بورس گران میشود. بعضی وقتها دلار گران میشود. بعضی وقتها طلا گران میشود و بعضی وقتها زمین گران میشود. بعضی وقتها قابل پیش بینی است که کدامیک گران میشود ولی همیشه اینطور نیست. مثلا اگر کشور بحران ارزی دارد دلار گران میشود ولی اگر بحران ارزی تمام شود دلار ارزان میشود و چیز دیگری گران میشود. مثلا ممکن است زمین گران بشود. در پایان جنگ ایران و عراق دلار ارزان شد و خیلی از دلار داران ناراحت شدند. ولی ما یادمان نیست چه چیزهایی گران شد. 

درس پنجم:

رشد اقتصادی به خاطر رشد تکنولوژی است. تکنولوژی به همه آن چیزی گفته میشود که کالا را تولید میکند. این درس شاید درس بیخودی باشد چون دارد میگوید وقتی کالا بیشتر تولید کنیم کالای بیشتری تولید میشود. مثل آقای خمینی که میگفتند دانشگاه باید دانشگاه باشد و دانشگاهی که دانشگاه نباشد دانشگاه نیست. ولی این حرف درست است. 

این جا مراد از تکنولوژی منابع انسانی، شرایط آب و هوایی، تکنولوژی کامپیوتری، اعتماد بین اعضای تیم، فرمان پذیری افراد تیم از فرمانده و همه آن چیزی است که تولید را در شرکت انجام میدهد. مادر همه اینها اعتماد افراد به هم و تشکیل تیم است. اگر بتوان تیم تشکیل داد میشود تولید کرد و تولید را زیاد کرد. به میزانی که تیم ضعیف باشد وضع خراب میشود و وضع مثل ایران میشود.

Rome (Addendum)

 Rome was strong, or is strong as we mentioned in the previous article. But I wanted to discuss a little bit more where the strength and weakness is coming from.

Rome has a structure, and people take it very seriously. It is obvious why one might want to take it seriously; if one is not part of the structure, that person is not part of the structure, which is not nice. 

The structure tells everyone what to do, or what one should do, and they call it a bureaucracy. Maybe they didn't call it bureaucracy back then, but it certainly what we know as bureaucracy today.

In the bureaucracy everybody has certain roles and people take pleasure by being known as what role they do, or what title they have. They carry their titles even after they have left office and this is how much they love their roles.

For example president Biden was known as Vice President Biden when he was running for president, but we all know he wasn't vice president at the time. He had been vice president, but no more. This is how much they love their titles.

In Rome, or in bureaucracy, everybody is entitled to something, to some right. They have a right in Senate, they have a right in Congress and they have a right in office, where things get done. 

In Rome there is a lot of conflict between people of different rights, and in fact those different offices have been created to represent different opinions. However, the conflict is never ending, since people get their rights from their positions and not the other way around.

People think Rome is awesome, or Roman structure is awesome, and that's partially true, but however they associate their positions with awesomeness of Rome. They think Rome is awesome, and this position is awesome, and I'm awesome. There is a constant conflict with lots of awesome people.

In Rome, authority comes from title and not vice versa. If somebody has a title and says nonsense, people believe it. And if somebody doesn't have a title and says something useful, it is hard to be noticed. 

Rome was built as a city but grew as an empire. While the structure was fine to answer to the people of the city, it was not fine enough to answer to will of people in large scale. There is always somebody who can lie and deceive people, and this happened in Rome.

The final stages of Roman empire is what we see in USA now. Lots of liars, people who would do anything to get some money, including cheating and betraying people. That's the fate of all civilizations. That's when immediate gratifications like money and sweats are more important than morals.

Rome has no solutions. There are different factions that fight with each other. And finally we have civil war, like we had in Rome and like what we had in USA. There is no way around it. Either people agree on one common leadership or there is war.

Rome is very old, and it has very long uninterrupted track record of development. This creates the illusion that current affairs is the only possible way of doing things among many people. The history allows many old institutions to live and be present. There are a lot of idiots and filth around.

Rome

(This article probably needs some editing, but I can't do it. If somebody could please let me know. Thanks)

Rome doesn't have a future. Rome is very strong but doesn't have a future. Rome is very strong for others but not for itself. Rome doesn't have a mechanism to share the wealth it generates and it fails.

Rome was very strong. Rome was very strong but didn't survive. Rome was very strong for others but not for itself. Rome didn't have a means to distribute power and it crashed. Or maybe I should have started my sentences with: Rome "is" strong, as it is well and alive today. Rome is what we're living in and it doesn't have a future, at least the way it is.

Rome had a series of reformers, or revolutionaries some might say, that tried to change the way the wealth is transferred to people but they failed. At the end of these reformists, came the era of the empire and Roman republic ended. There is still talks about these reformists and whether they wanted to consolidate power on the back of people, but whether these people were right or not, it should be mentioned that Roman republic could not have survived. We cannot talk about intentions of the reformists and at the same time hope for the future; either we listen to reformists or to the prophets of doom.

I personally am a prophet of doom! As mentioned in the beginning, Rome has no future, and as the history showed it didn't. It is easy to come at the end of the events and have a prophecy for what just passed (!), but these prophecies are relevant today. USA of today, and many nations, including a lot of American adversaries, are republics, and have foundations more or less similar to Roman republic. They idealized America and America itself idealized the Roman republic.

Rome didn't have a future and neither does the USA. They try to tell to people that with current social and political settings, there could be a future, or problems could be solved, but it is not true. If one tries to change the social and political order fundamentally, it is in fact a revolution, and current system doesn't allow for a revolution. Moreover a revolution doesn't solve the problems either. American democracy came out of a revolution itself, and promised and delivered a certain prosperity for people for a while. But as the system consolidates, the rich is going to be richer and the poor is going to be poorer and there is not much anybody can do about it.

Rome was strong and so is the USA. They are both republics and this means that soldiers are fighting for themselves. It is hard to beat an army that is fighting for itself or its own land. The more democratic and more inclusive a democracy is, the harder they are to beat. If the USA of today was as inclusive as the USA of times of revolution, maybe they would be even harder to beat. As there is a distance between political leaders and the soldiers, there is less and less energy and encouragement in soldiers to fight; in fact, why should they? This is what happens to USA and what has happened all throughout history.

It is not hard to see the distance between the leaders and the people these days. It is not hard to see that leaders do not really represent the will of people and the Trump phenomenon is a testament to this. We can't really call Trump supporters conservatives and neither is he. He has objections to the way American politics is run and before the 2016 election he wasn't even part of this political party. He is angry about politics and so is his supporters.

Rome was strong and so is the USA. It is not hard to see that if somebody was a landowner, or a major landowner in the USA 100 years ago, is a major landowner today, and his wealth has only increased. There are studies in economics literature that shows the social mobility in the USA has decreased, or it is not what it used to be. In other words, USA is not a land of dreams anymore, or not as good as it was.

Rome doesn't have a solution. Rome is built on a certain set of rules, like who can be a senator and what a senator can do, and these rules determine the fate of the republic. In the old times only Patricians could be senators who had blue blood, and these days there are other characteristics needed to make a senator. But at the end of the day, there are a set of set or rules required to make a ruler, and a ruler can do a certain set of things. But what if the one person who can solve all those problems doesn't have those requirements? It is not hard to see that as times goes by the probability of meeting such circumstances increases, and it eventually happens.

Rome was strong, and lasted a long time. Rome lasted a long time because people were following its rules exactly, for a long time. They tried to block any attempts for kingship or revolutions for a long time. And as a person who swells because of no exercise and no diet, Rome swelled and finally burst into an empire. It is not hard to see the fate of the empires as there has been many in the east, and they basically suffer from the problems of the Roman republic, on steroids. An empire is a more unstable version of a republic, where the guy on top, or girl as may be the instance, has very many powers, including killing its rivals, who may be able to solve the problems of the system, in the future.

Toward the late Roman republic, we see that some senators and some other wealthy families are very rich and powerful, and there are few landowners who are free and can go to the war. The rich gets richer because they have bigger families and if one of them dies in the battle, there is somebody who tends the estate. But the poor, or rather poor free men, don't have this option. They would go to the war and they would not be present to take care of land, and they would lose it. It is as-if everybody goes to the war, but some become rich and some don't. In the Roman society if somebody fights for the republic, with everything he owns, he is going to be bankrupt. In Roman society everybody should keep something at bank for savings and investments.

Rome, as an empire, finally fell because there was nobody to defend it. There was too many problems they had to solve and there was nobody to fully fight for Rome. Any system that has this property, that alienates people from the republic, or the society has the same fate. Today's world is full of these nations that don't include the people in the decision making process, or if they do, they don't share them in wealth. Rome was built on the notion "eat or be eaten" and so is the world today.

I am not against "eat or be eaten" philosophy myself. But one has to figure out a way to eat as a nation, and not as an individual. If they start eating as individuals, eventually they are going to start eating themselves, as Rome showed. Early Roman republic was built on inclusiveness, or as much as they could, but later they started killing themselves and engaging in civil wars. If they didn't have those civil wars maybe Rome would be around, at least in its old form. One has to wonder why should people kill themselves, or people that call themselves citizens, or brethren. If brothers kill themselves there would be no family, and there was no more Rome.

Maybe Roman history is the most interesting history, at least for somebody who tries to find a solution for contemporary problems. Roman history was very long, and they implemented a lot of solutions, or easy fixes to the system. But as the history showed, none of them fully fixed the problem. The civil wars that ended the empire in fifth century was in the republic too, hundreds of years before. The civil wars was about some faction of society feeling deprived and fighting others. It is hard to imagine the people who had those demonstrations were not really deprived, as they risked their lives and rights under strict Roman law. But it is hard to imagine if they had a solution to offer to those problems too. If there was a solution to Rome's problems, we probably wouldn't have this conversation in the first place.

Rome didn't have an easy fix, nor a set of laws that could save it. There was tons of laws and edicts by all sorts of factions of society but none of them saved Rome. There is no set of written laws or documents that could promise solve everything. There may be temporary fixes, to solve something for short term, as patch, but finally it has a side effect, or the patch is not strong and the robe tears apart.

Rome didn't have a solution, and revolution is no answer either. Revolution assumes the old regime to be evil and therefore there is a "good regime" that it is going to replace it with. There is no "good regime", at least by regime meaning a certain set of rules that everybody should follow. Rome had all sorts of rules that it tried and it didn't work. Coming up with a never ending fixed set of rules for prosperity is like saying if you follow these certain rules you would become a good painter, or a good musician. There are no such rules, and anybody selling them is likely to be a fraud. At the end of the day, there should be an agreement between people about how to get together, and share their accomplishments. It is very difficult to say how the agreement looks like under all circumstances, and therefore we cannot come up with a certain set of rules to say if you follow them your society would not demolish, forever.

Rome was demolished, and so is the rest of the world, as they all are built on Roman models. Unless there is an agreement between the people of each society how to share wealth, there is going to be some hard feelings and eventually it erupts in form of civil war, or revolution or what not. It is hard to achieve these agreements as the society gets larger, and as the society gets larger, there is more need for leaders of bigger calibers who can lead such negotiations. Of course the story of leadership is bigger than the scope of the article and so there goes Rome.

ایران ما

ایران ما نیاز به بازسازی دارد و با خمینی بازی درست نمیشود. ایران ما وضعش خراب است. ما به آقای خمینی علاقه داریم ولی ایشان میراث بدی به جای گذاشتند. میراث ایشان سرزمین سوخته‌ای است که به آن ایران می‌گویند.

سرزمین تقلب است. حتی اسم مردم و تاریخ تولدشان هم درست نیست. مردم تاریخ تولدشان را عوض میکنند که چند روز زودتر به مدرسه بروند. در مدرسه هم چیزهایی یاد میگیرند که به درد کار کردن نمیخورد. 

در ایران کسی را که کار میکند دوست ندارند و به او ساده لوح میگویند. در ایران کسی را دوست دارند که دروغ بگوید و به او ولایتمدار میگویند. ولایت همان نظام و ستون و اساس هر چیزی است. کسانی که ولایت دارند در مدار هستند و مدار یک چیزی است که برای کار کردن لازم است. چند وقت پیش یکی که از مدار خارج شده بود را از تلویزیون اخراج کردند.

در ایران به تملق علاقه دارند. تملق یعنی اینکه طرف در روبه رو به آقا میگوید دوستت دارم و از پشت خنجر میزند و این در ایران خیلی پسندیده است. در ایران اگر کسی به طرف بگوید که دوستت دارم و دوستش نداشته باشد بیشتر مورد پسند است تا اینکه بگوید چرا دوستت ندارم. در ایران به رفع مشکلات علاقه نشان داده نمیشود و به کسی علاقه دارند که منکر وجود هرگونه مشکلاتی باشد.

در ایران تذکر دادن مشکلات، خصمانه تلقی میشود و اگر کسی مشکلات را تذکر بدهد دشمن است و باید برکنار بشود. در ایران دشمن بد است و مسبب همه مشکلات است. با اینحال اعتقاد بر این است که زورشان به دشمن میرسد. در ایران عجایب فراوان است.

در ایران، عجایب فراوان است. در ایران یکی که مظلوم واقع شده بود را فتنه گر میخواندند. به آن کسی که ظلم کرده بود ولایتمدار میگفتند و بعدا گفتند نیست. در ایران خیلی چیزها سریع تغییر میکند. با این حال زندگی مردم بهتر نمیشود.

در ایران، جمعی هستند که به آن ولایتمدار میگویند. ولایتمدار کسی است که بخورد و بنوشد و به آتش بکشد. اگر کسی به اندازه کافی خرابکاری نکند ولایتمدار دانسته نمیشود و این از عجایب است. ولایت همان چیزی است که به آن نظام میگویند و قرار است بنیان هرچیزی باشد.

در ایران، ولایتمدار به حرف کسی گوش نمیدهد. گوش میدهد و متوجه نمیشود. میبیند و متوجه نمیشود. در ایران کسی که متوجه میشود را در جمع ولایتمداران راه نمیدهند. در ایران گوش دادن خوب نیست، با این حال سخنرانی زیاد میشود.

در ایران هرزگی و دریدگی بد است با این حال بعضی وقتها خوب است. در ایران هرزگی و دریدگی اگر در خدمت آقا باشد خوب است. یکی از هرزه ها که خیلی به ولایتمداری افتخار میکرد روشن شد که خیلی هم ولایتمدار نبوده و عکسش منتشر شد. در ایران عکس خیلی مهم است و روشنگر خیلی از چیزها است. با این حال سخنرانی زیاد میشود.

در ایران پول چاپ میکنند و با پول چاپ کردن مملکت اداره میکنند. در ایران پول چاپ کردن توسط دولت مجاز است و اگر کسی در خانه این‌کار را بکند با او برخورد میکنند. در ایران مرگ بر امریکا میگویند ولی مثل امریکا پول چاپ میکنند. در ایران مثل امریکا رفتار میکنند ولی بازهم مرگ بر امریکا میگویند.

در ایران عجایب زیاد است. در ایران مرگ بر امریکا میگویند ولی بچه‌شان را به امریکا میفرستند. در ایران مرگ بر انگلیس میگویند ولی خودشان به انگلیس میروند. ایران سرزمین عجایب است.

در ایران یک‌ سری از گیاهان را غیرقانونی اعلام کرده‌اند و اگر کسی آنها را داشته باشد با او برخورد میکنند. در ایران غیرقانونی اعلام کردن خیلی خواهان دارد و هر از گاهی چیزی را غیرقانونی اعلام میکنند. غیرقانونی چیزی است که داشتنش خوب است ولی اعلامش بد است. در ایران قانون مسخره است.

در ایران دولت چیزی است که هر از گاهی سخن از پیشرفت میگوید. در ایران سخن از پیشرفت میشود و همیشه ناراحتی وجود دارد. در ایران دولت چیزی است که خودش عوض نمیشود ولی حرفش عوض میشود. در ایران دولت مسخره است.

مردم به حرف دولت گوش نمیدهند. در ایران حرف دولت را گوش نمیدهند و هرکسی کار خودش را میکند. در ایران حس یگانگی و یکپارچگی وجود ندارد و هرکسی کار خودش را میکند. در ایران جامعه‌ای وجود ندارد، جامعه منهدم شده است.

در ایران استانداردی وجود ندارد. یک وقتی اعتقاد بر این بود که حوزه علمیه خوب است و دانشمندان آن خیلی خوبند. بعد معلوم شد که اینطور نیست و فقیهان را در بند کردند. یک وقتی جبهه رفتن خوب بود و جبهه رفتن را خوب میدانستند و بعد معلوم شد که خیلی هم خوب نیست و بعضی از آنها فقط خوبند.

در ایران همه چیز ممنوع است و بخصوص تجارت خیلی ممنوع است. در ایران تقریبا واردات همه چیز ممنوع است ولی در بازار یافت میشود. مردم هم دنبال کالای خارجی میگردند. در ایران کالای داخلی که مارک خارجی داشته باشد خوب فروش میرود.

در ایران یک چیزی به نام سردار وجود دارد که همه چیز برای او آزاد است. سردار کسی است که جبهه رفته است ولی آنقدر نرفته که کشته بشود. سردار همه چیز را مال خودش میداند و این را هزینه جبهه رفتن میداند. با این حال کسانی که جبهه رفتند و کشته شدند آنقدر حقوق ندارند و این از عجایب است.

در ایران یکی از سرداران رییس قوه قانونگذاری شده است که خیلی عجیب است. او خودش پرونده مالی دارد و قرار است به مردم بگوید چه بکنند و چه نکنند. در ایران قانون مسخره است. در ایران دزدان را به کارهای مسخره میگمارند.

ایران جای عجیبی است. یکی که بیگناهان را کشته است به دادگستری گمارده‌اند و دادگستری وجود ندارد. یکی که به دادگستری معترض بود را ساده‌لوح میگفتند. یکی که از او دفاع میکرد را همشهری‌اش میخواندند.

در ایران کسی به حقیقت کاری ندارد. همه در پی انگیزه‌ خوانی اند. یکی دنبال همشهری بودن میگردد و یکی دنبال چیز دیگر میگردد تا حقیقت را بپوشانند. کسی به حقیقت و انسانیت کاری ندارد.

در ایران حقیقت را بد میدانند. ریاست را به جایگاه میدانند و رییس را کسی میدانند که زیاد دستور بدهد. تاجر را کسی میدانند که جنسی را به مردم بیندازد و تقلب زرنگی انگاشته میشود. ایران جای عجیبی است.

در ایران کار اطلاعاتی را آن میدانند که قایم شوند و برای افراد پرونده درست کنند. یکی از این اطلاعاتی‌ها که خیلی زرنگ است آمده بود برای جبهه رفته‌ها هم پرونده درست میکرد و خیلی زرنگ بود. در ایران این آقا را به جبهه رفته‌ها ترجیح میدهند. ایران جای عجیبی است.

در ایران آنها را که حیدر حیدر میکنند و به خانه مردم حمله‌ور میشوند را بیشتر دوست دارند تا آنها که حیدری زندگی میکنند. در ایران، حیدر موجود عجیبی است. حیدر کسی است که به مردم حمله ور میشود و کسان زیادی را میکشد. در ایران آدم‌کشی را دوست دارند و یکی از نشانه‌های قدرت میشمارند.

در ایران استدلال و استنتاج را بد میدانند. در ایران شعار و احساسات را دوست دارند. در ایران توصیه هم زیاد میکنند. توصیه بر اساس شعار میکنند.

در ایران فارسی منهدم شده است. کلمات معنی خودشان را از دست داده اند. شعارهایی که گاهی خوب بود بی معنی شده است. امر به معروف و نهی از منکر نمیکنند. نهی از منکر و گاهی امر به معروف میکنند.

ایران مملکت وارونه است. به کسی که توان راه رفتن ندارد توصیه به ورزش میکنند. توصیه های بی مورد زیاد میکنند. نادانها بخصوص توصیه زیاد میکنند.

در ایران سیگار کشیدن را بد میدانند. ولی مردم آزاری را نیک میدانند. خودشان از سیگار بدتر میکشند. ولی بازهم توصیه میکنند.

در ایران نوع‌دوستی از بین رفته است. هرکسی فقط خودش را دوست دارد. جامعه منهدم شده است. هرکسی دور خودش دایره‌ای کشیده و به فکر بقای داخل دایره است.

در این مملکت خیانت خوب است و به کسانی که خیانت میکنند ترفیع میدهند. به خائن آنتن میگویند و آنرا دوست دارند. در یکی از خبرگزاری های رسمی مملکت راجع به خائن سوال میشد و به بچه ها درس آنتن بودن میدادند. در مملکت وضع اسفبار است.

در این مملکت ضد دنیا فحش داده میشود ولی مطابق استانداردهای دنیا عمل میشود. آدمفروشی میشود و کاسبکاری میشود و خیلی شبیه اروپا و امریکا است، فقط نان نمیدهند. در ایران نان خوردن را بد میدانند و آنرا طاغوتی مینامند ولی خودشان زیاد میخورند. در ایران ژنرالهای مملکت شکمهای برآمده دارند.

در ایران همه چیز برعکس است. کسی که هرزه باشد را آزاده میگویند و کسی که سیاست بداند ساده‌لوح نامیده میشود.در ایران سیاست آن است که کسی توطئه کند و آزادگی این است که کسی زبان‌دراز باشد. در ایران امید به بهبود شرایط دارند که از عجایب است.

در ایران علم و فناوری با الکترونیک و دیجیتال شناسایی میشود. یکی از فناوری‌های آنها ویروس یاب بود که صفحه نمایش دیجیتال داشت و خیلی جالب بود. در ایران کسی که خیلی آزاده باشد و صفحه نمایش دیجیتال هم داشته باشد میتواند پیشرفت کند. در ایران وضع خراب است.

در ایران قسم زیاد میخورند، بخصوص به خدا و به حضرت عباس زیاد قسم میخورند. در ایران اعتقاد دارند که به خدا و مقدسات نباید قسم خورد و با این حال قسم زیاد خورده میشود. در ایران میگویند که ما راستگوییم و قسم زیاد میخورند. در ایران عجایب فراوان است.

در مملکت اعتقاد بر این است که از همه بهترند. به همه دنیا هم فحش میدهند. در ایران خودشان را از اعراب مسلمان‌تر میدانند و هیچ کسی را در دنیا قبول ندارند، با این حال از همه دنیا جنس وارد میکنند. ایرانی‌ها مردم عجیبی هستند.

ایران مملکت داغونی است. کسی که حرفی برای گفتن دارد را ارتقا نمیدهند. کسانی را ارتقا میدهند که اعتراضی نداشته باشند و هرچه آقا میگوید انجام بدهند. در ایران سلسله مراتب فرماندهی منهدم شده است.

در ایران تصور بر این است که کسی که بالا مینشیند بهتر میفهمد. در ایران رقابتی سر بالا نشستن وجود دارد تا بهتر بفهمند. در ایران چیزی به نام سیاستمدار وجود دارد که کارش این است که بالا بنشیند. در ایران سیاستمداران مختلف سر بالا نشستن با هم دعوا دارند.

در ایران سیاست را به دروغگویی میدانند و کسی را که دروغ نگوید سیاستمدار نمیدانند. در ایران شاه را کسی میدانند که کباب و مرغ زیاد بخورد و کسی را که کباب نخورد شاه نمیدانند. در ایران سیاستمداران مختلف سر شاه شدن دعوا دارند تا کباب بیشتری بخورند. ایران مملکت عجیبی است.

در ایران وفای به عهد نیک دانسته نمیشود و نشانه ضعف است. یکی را که وفای به عهد میکرد ساده لوح میگفتند و دشمنان او سیاستمدار شناخته میشدند. در ایران تصور بر این است که با دروغگویی و ریا میتوانند پیشرفت کنند. ایرانی‌ها مردم عجیبی هستند.

در ایران انقلابی گری را دوست دارند و انقلابی گری آن است که کسی زبانش دراز باشد. کسی که زبانش دراز نباشد را دوست ندارند و دوست دارند که کسی بیاید چنین و چنان بگوید و کار نکند. در ایران کسانی که چنین و چنان بگویند را به فرماندهی می‌گمارند. در ایران فرماندهی آن است که کسی بیاید شعارهای بزرگ بدهد و کار نکند.

در ایران فرمانده کسی است که دستور بدهد و در قبال مجموعه پاسخگو نباشد. در ایران فرمانده فقط توبیخ میکند و تنبیه است. در ایران پاداش به کسی داده میشود که نظرش به آقا نزدیک است. در ایران کسی که کار نمیکند پاداش میگیرد اگر نظرش به آقا نزدیک باشد.

در ایران فرمانده فقط به مافوقش پاسخگو است و به او جواب میدهد. در ایران فرمانده به مجموعه پاسخ نمیدهد و مافوقش گاهی زنش است. در ایران فرماندهی که به مجموعه پاسخ بدهد قوی شناخته نمیشود. در ایران فرمانده مقتدر به کسی میگویند که توی سر مردم بزند.

در ایران کسی که به مردم رسیدگی کند ضعیف و ذلیل شناخته میشود. در ایران به مردی که به زنش رسیدگی کند زن ذلیل گفته میشود. در ایران به مردی که گول زنش را بخورد و مردم را اذیت کند قوی و مقتدر میگویند. در ایران اقتدار به مردم آزاری است.

در ایران فرمانده به کسی میگویند که پشت در منشی قایم شود و در دسترس نباشد. در ایران فرمانده فقط برای طلبکاری به بیرون میآید و جواب مردم را میدهد. در ایران فرمانده جواب نامه‌های مردم را نمیدهد. ولی خودش نامه زیاد میزند.

در ایران نظامی گری را به این میدانند که کسی زیاد شعار نظامی بدهد. کسی که شعار نظامی ندهد نظامی شناخته نمیشود. در ایران نظامی ها امسال راهپیمایی ای برگزار کردند و ۴۰ نفر زیر دست و پا کشته شدند. در ایران نظم و نظام مهم نیست و آنرا جزو نظامی گری نمیدانند.

در ایران بیماری های روانی فراوان است. در ایران انسانهای مستعد بیماری های روانی میگیرند و کار به دستان دزدان است. در ایران مردم دزدی ها را میبینند و مریض میشوند. در ایران دزدان برای مردم تجویز میکنند.

در ایران اگر کسی استعداد نداشته باشد مریض نمیشود. در ایران کسی که استعداد نداشته باشد سرباز خوبی است. در ایران کسی که استعداد نداشته باشد اعتراض نمیکند. در ایران کسی که استعداد نداشته باشد میماند. در ایران چیزی وجود دارد که به آن فرار مغزها میگویند.

ایران مملکت وارونه است. سرپرستان مردم را میزنند و دزدان طبابت میکنند. نادان رییس میشود و متملق پاداش میگیرد. مردم پناه ندارند و آقای خمینی غایب است.

ما دوست داریم آنچه آقای خمینی میخواستند بشود. آقای خمینی میخواستند فتنه نباشد و طاغوت نباشد. ایشان البته شعار زیاد می‌‌دادند ولی خیلی از آن شعارها قابل اجرا نیست. آب و برق مجانی قابل اجرا نیست و اگر کسی آنرا پیدا کرد ما هم از آن استفاده خواهیم کرد.

آقای خمینی میخواستند فتنه و طاغوت نباشد ولی نمیدانستند فتنه و طاغوت چیست. فکر میکردند فتنه و طاغوت، صدام و امریکا است. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که فتنه و طاغوت در ایران هم هست و آن روش صدام و امریکا است که باطل است. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که فتنه و طاغوت در ایران هم هست و شاید بیشتر هم باشد. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که فتنه و طاغوت دروغگویی است.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که فتنه و طاغوت، دروغگویی است. و بخصوص دروغگویی مسئولان است. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم تا وقتی زبردست به زیردست دروغ بگوید مملکت درست نمیشود. در این مملکت دروغ و فساد نهادینه است و تا آن درست نشود کاری درست نمیشود.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که وقتی زبردست به زیردست دروغ بگوید زیردست هم دروغ میگوید. جامعه ای میشود که همه به هم دروغ میگویند و ایران ما چنین است. هرکسی برای خودش حکومتی درست کرده و برای وقت گرفتن از منشی دکتر هم باید القاب و هدایای ایشان را فراموش نکرد. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که این جامعه منهدم شده و کاری از آن در نمی‌آید.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که منشی، آن نیست که برای خودش حکومت دارد. منشی آن است که تقریرات آقا را می‌نویسد. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که کسی که برای خودش تقریرات دارد منشی نیست و حاکم است. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که اگر حاکم را به منشی‌گری بگمارند افسرده میشود و جامعه خراب میشود.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که افسردگی مرض است و واگیر دارد.

آقای خمینی نبودند که به ایشان بگوییم ولی میخواستیم به ایشان بگوییم خیلی از افرادی که دور ایشان را گرفته بودند دروغگو بودند. فرمانده میآمد میگفت که ما صدام را شکست میدهیم و دروغ میگفت و این خودش اساس فتنه بود. خیلی دیگر بودند که دم از اسلام و قرآن میزدند ولی آنچه مهم بود منبر آقایان بود و اینکه جایی مشغول باشند. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم تا وضع این است چیزی درست نمیشود.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که فرماندهی این نیست که کسی بالا بنشیند و دستور بدهد. فرماندهی این است که گزارش را بخواند و دستور را بدهد. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که مسئول کسی نیست که دستور میدهد. مسئول کسی است که در قبال مجموعه خودش جوابگو است.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که طاغوت، طغیان فرمانده است. طاغوت این است که فرماندهی به دروغ ادعایی میکند و به لشگر دروغ میگوید. طغیان فرمانده این است که جواب سوالات را نمیدهد و دروغ میگوید. طغیان فرمانده این است که گزارش زیردست را نمی‌خواند.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که مشکل آن مملکت آن است که کسی به حرف کسی گوش نمیدهد. به خصوص کسی به حرف زیردست اصلا گوش نمیدهد. مملکت صحنه جنگ اربابانی است که به حرف هم گوش نمیدهند و زیردستانی که زیر دست و پا له میشوند چون به حرفشان رسیدگی نشد. زیردست به ارباب میگوید که این جنگی که شروع کرده‌اید بیحاصل است و البته مورد توجه قرار نمیگیرد و سفره همه روز به روز کوچکتر میشود.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که اسلام این است که کسی تسلیم حرف حق باشد. حرف حق، حرف حساب است. اگر کسی واقعیت را نپذیرد و با حساب و کتاب کاری نداشته باشد وضعش مثل آقای خمینی و مملکت ایشان میشود. جنگی که بیحاصل است ادامه دادن ندارد.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که کسی که با حرف حق کاری نداشته باشد مثل کسی است که دانه در شنزار میکارد. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که استکبار همین است که کسی به حرف حق کاری نداشته باشد. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که برای مستکبرین راه نجاتی قرار داده نشده است. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که این که کسی مشکلات خودش را نپذیرد استکبار است.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که مملکت داری به این نیست که یکی بالا بنشیند دستور بدهد. این دستورات را شاه هم میداد و خوب هم بود و موفق هم نشد. مملکت داری به این است که یکی بررسی کند چه مشکلاتی وجود دارد و مشکلات را رفع کند. مملکت داری به این است که یکی به حرف رعیت رسیدگی کند نه اینکه حرف خودش را بزند.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که مملکت داری به این است که اگر یکی را نخواستند منصبش را واگذار کند. مملکت داری به این نیست که یکی بالا برود و پایین نیاید. مملکت داری به این است که کسی که بالا میرود جواب زیرمجموعه را بدهد. اگر کسی جواب زیرمجموعه را ندارد که بدهد برکنار میشود و خودش باید پایین بیاید.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که دموکراسی این نیست که کسی با رای مردم بالا برود. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که دموکراسی این است که کسی را که مردم نمیخواهند رییس نباشد. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که جامعه‌ای که در آن نمیشود سریع یکی را برکنار کرد منهدم میشود. اگر یکی را مردم نخواهند و وقت داشته باشد در منصب بماند میتواند توطئه کند و مردم را منهدم کند.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم جامعه ایده‌آل آن است که مردم بتوانند متشکل بشوند و مشکلات جامعه را حل کنند. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که جامعه‌ای که بزرگ باشد و مردم نتوانند بحث کنند منهدم میشود. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که جامعه‌ای ایده‌آل است که مردم بتوانند روی مشکلات جامعه رای بگیرند. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که اگر مردم رای ندهند و مسئولیتش را نپذیرند منهدم میشود.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که کس دیگری مسئول حل مشکلات مردم نیست.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که مملکت داری به این است که کسی که از همه تواناتر است را به مدیریت مجموعه بگمارند. کسی که از همه تواناتر است استعداد بیشتری دارد و اگر رییس نشود افسرده میشود. اگر قویترین را به مدیریت نگمارند مثل فردی است که یک پایش از پای دیگر قویتر است و کمردرد میگیرد و زمینگیر میشود. اگر قویترین را به مدیریت نگمارند او منصب پایینتری میگیرد و آن منصب پایینتر مثل پای قوی خواهد بود.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که فر ایزدی مهم است. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که فر ایزدی این است که کسی کینه ای نباشد. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که کینه ای را به ریاست نگمارند وگرنه وضعشان مثل ایران میشود. کینه ای خمینی بازی در میآورد و به حرف کسی گوش نمیدهد و مملکت را از استعداد خالی میکند.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم اگر رییس جواب کسی را نداشته باشد بدهد آن شخص جانشینش میشود. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که قدرت به پاسخگویی است. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که جانشین خیلی مهم است. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که جانشینی مهمترین مسآله ریاست است.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که اگر قویترین را به مدیریت نگمارند او افسرده میشود. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که افسردگی بد است و مثل مرضی است که به بقیه منتقل میشود و جامعه را مریض میکند. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که اگر مدیریت را به قویترین ندهند او نابسامانی را میبیند و مریض میشود. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که اگر مدیریت را به قویترین ندهند او استعدادش شکوفا نمیشود و افسرده میشود.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که قویترین فرد مجموعه کسی است که بیش از بقیه میتواند گزارش بگیرد. قویترین فرد مجموعه کسی نیست که بیش از همه کتاب میخواند یا از همه بزرگتر است. قویترین فرد مجموعه کسی است که از همه تیزتر است. قویترین فرد مجموعه کسی است که مثل آقای خمینی است و کسی نیست که از همه پیرتر است.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که تیز بودن به این نیست که کسی دزد باشد و یا خیانت کند. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که تیز بودن به این است که کسی سریع متوجه مفاهیم بشود. ما میخواستیم به ایشان بگوییم اگر تیزترین را به فرماندهی نگمارند ممکن است دزدی پیدا شود که تیزتر باشد و سریع کیک را بدزدد. ما میخواستیم به ایشان بگوییم فرمانده کسی است که از بقیه تیزتر باشد و دزد هم نباشد.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که دزد کسی است که شرف ندارد. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که دزد کسی است که مال بقیه را برای خودش بخواهد و این از سنین طفولیت در افراد ظاهر میشود. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که کسی که دزد است و از بقیه تیزتر است باید در طفولیت متوقف بشود وگرنه جامعه را منهدم میکند. ما میخواستیم به ایشان بگوییم جامعه‌ای که تیزترین افرادش دزدند راه نجاتی ندارد.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که متوقف کردن دزد به کشتن او است. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که ذات تغییرناپذیر است. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که ذات در سنین کودکی شکل میگیرد و بعد از آن تغییر نمیکند. ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم اگر فرد تیزی در کودکی دزد شد کاری برای او نمیشود کرد و باید منهدم بشود.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که سردار دزد جامعه را میدزدد و منهدم میکند.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که اینطور نیست که کسی که استعدادی ندارد بتواند آموزش بگیرد. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که کسی که استعداد نقاشی ندارد نقاشی یاد نمیگیرد و آموزش دادن به او تخم پاشیدن در شوره زار است. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که جامعه ایده‌آل این نیست که برای همه جامعه کلاس آموزشی برگزار میکند. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که جامعه ایده‌آل آن است که هرکسی فرصت تجربه کردن استعدادهای خودش را دارد.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که آموزش دادن این است که هرکسی فرصت تجربه کردن استعدادش را داشته باشد و درست و غلطش بر او معلوم بشود. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که جامعه‌ای که ایشان درست کردند جهنم است. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که از در و دیوار این شهر توصیه میریزد. ما میخواستیم به ایشان بگوییم که توصیه‌‌ای که به درد نمیخورد مردم آزاری است.

ما میخواستیم به آقای خمینی بگوییم که جامعه‌ای که ایشان درست کردند جهنم است. توصیه میکنند و عمل نمیکنند. توصیه میکنند و به درد نمیخورد. توصیه میکنند و پول میخواهند و وقت آدم را میگیرند.

آقای خمینی

ما آقای خمینی را خرابکار میدانیم. ما به آقای خمینی علاقه داریم ولی ایشان را خرابکار میدانیم. ما فکر میکنیم خرابکاری ایشان باعث خیلی از مسائل مملکت است. ما فکر میکنیم اگر ایشان اینقدر خرابکار نبودند با این قدرت میتوانستند خیلی کار خوب بکنند. ما ایشان را خیلی قوی و خرابکار میدانیم.

آقای خمینی خیلی قوی بودند و زور کسی به ایشان نمیرسید. چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب کسی نبود که زورش به آقا برسد. ایشان چه در حوزه و چه در خارج از آن، حرف شنوی خاصی نداشتند. ایشان حتی قبول نداشتند که اعدام زندانیان محکوم است. در مملکت آقای خمینی محترم کسی نیست که حرف شنوی داشته باشد.

آقای خمینی قدرت استثنایی داشتند ولی عملکرد استثنایی نداشتند. آقای خمینی اینقدر قدرت داشتند که با همه دنیا در بیفتند، ولی اینقدر قدرت نداشتند که کار را درست انجام بدهند. ایشان کار بلد نبودند. در مملکت ایشان کار بلد بودن مهم نیست.

آقای خمینی خیلی فداکاری کردند و خیلی زحمت کشیدند. ایشان آوارگی کشیدند و زحمت کشیدند ولی نتیجه ای از زحماتشان نگرفتند. ایشان چیزی درست کردند که همه تباهی ها در آن یافت میشود. در آن آدمکشی و آدمفروشی یافت میشود. در آن تملق و مسئولیت ناپذیری هست و به آن جمهوری اسلامی می‌گویند.

آقای خمینی جمهوری اسلامی را درست کردند. جمهوری اسلامی یک مدل حکومتی است که در آن اسلام مهم است و اسلام آن چیزی است که آخوندها میگویند. کسی که آخوند نباشد دانشمند حساب نمیشود و نمیتواند رییس بشود. تنها آخوند و یا کسی که آخوند تایید کرده باشد میتواند رییس بشود و این اساس جمهوری اسلامی است. در جمهوری اسلامی کسی که آخوند نیست تملق آخوند را میگوید که او را تایید کند و بدون تایید آخوند کاری انجام نمیشود.

آقای خمینی در آخر زمان ظهور کردند. آخر زمان جایی است که شاه کسی تصور میشود که نژاد خاصی دارد. آخر زمان در ایران اتفاق افتاد. ایران جایی است که هرکسی به نژاد برتر اعتقاد دارد. یکی عرب و یکی فارس را برتر میشمارد.

آقای خمینی ایران را منفجر کردند. ایران قوطی‌ای بود که پوسیده و خالی بود. درخت خشکی بود که میوه نمیداد. ایران دیوانه‌خانه بزرگی بود که مردم با هم میجنگیدند. یکی کمونیست بود و یکی سلطنت‌طلب بود و همه با هم دعوا داشتند.

آقای خمینی دعواهای جدیدی شروع کردند. آقای خمینی دعوای اشراف و اصناف درست کردند. ایشان دعوای انقلابی و غیرانقلابی درست کردند. انقلابی به کسی میگویند که خرابکاری کند و شعار بدهد. امروزه کسی که خیلی انقلابی باشد خودسر و آتش به اختیار نامیده می‌شود.

آقای خمینی میخواستند ایران را درست کنند ولی بلد نبودند. ایشان اصولا چیز زیادی بلد نبودند. چیزهایی که بلد بودند را نمی‌گفتند. در مورد نادانی‌های خودشان صحبت میکردند. ایشان از سیاست و تاریخ چیز زیادی نمیدانستند ولی خیلی در آن زمینه صحبت میکردند.

آقای خمینی مملکت‌داری بلد نبودند. ایشان می‌دانستند چه چیزی را نمی‌خواهند ولی نمی‌دانستند چه میخواهند. ایشان می‌دانستند که رژیم گذشته را نمی‌خواهند ولی نمی‌دانستند چطور باید بشود. ایشان مثل همه مردم ایران بودند ولی از همه قوی‌تر بودند.

ًًآقای خمینی مملکت داری را به سخنرانی میدانستند. در سخنرانی ها هم اطلاعات خاصی به کسی نمیدادند. ایشان مملکت ایران را پاره کردند. ایشان از اوضاع امور ناراضی بودند و آنرا منفجر کردند.

آقای خمینی شخص عجیبی بودند. ایشان به سلسله مراتب نظامی اعتقاد نداشتند ولی به سلسله مراتب آخوندی اعتقاد داشتند. از نظر ایشان اگر کسی سالها در آخوندی می‌بود خیلی از اسلام سررشته می‌داشت. از نظر ایشان اگر کسی سالها نظامی بود نظامی خوبی نمی‌شد. ایشان با مردم رو راست نبودند.

آقای خمینی کشور عجیبی درست کردند. در کشور ایشان بعضی سلسله مراتب خوب است و بعضی سلسله مراتب خوب نیست. بعضی سلسله مراتب بعضی وقتها خوب است و بعضی وقتها خوب نیست. مرجع تقلید مورد احترام است ولی بعضی وقتها نیست و میشود به او اهانت کرد. در مملکت آقای خمینی کسی تکلیفش را نمیداند.

در مملکت آقای خمینی بعضی خرابکاری ها خرابکاری است و بعضی دیگر انقلابی گری است. اگر کسی از دیوار کسی بالا برود خرابکاری است ولی اگر از سفارت بالا برود انقلابی گری است. البته به هیچ کدام از این پرونده ها رسیدگی نمیشود. اگر شخصی یا سفارتی از دیوار بالا روندگان شکایت کند بررسی طول میکشد. در مملکت آقای خمینی قضات هم تکلیف خودشان را نمیدانند.

در مملکت آقای خمینی کاری انجام نمیشود. در مملکت آقای خمینی کارها دست گروهی است که به آنها آخوند میگویند. آخوند کسی است که خودش را از بقیه داناتر میداند. آخوند کسی است که به بقیه میگوید لباس عجیب نپوشید ولی خودشان لباس عجیب میپوشند. آقای خمینی خودشان هم عجیب بودند و  البته کار خاصی هم نکردند.

در مملکت آقای خمینی کسی تنبیه میشود که از خودش دفاع کند. کسی که متجاوز است تعقیب نمیشود. در این مملکت انتظار دارند کسی به تجاوز اعتراض نکند. در این مملکت کسی که از خودش دفاع میکند متجاوز نامیده میشود. آقای خمینی مملکت وارونه ای به جا گذاشتند.

آقای خمینی روز رستاخیز را درست کردند. روز رستاخیز روز ۲۲ بهمن سال ۵۷ است و روزی است که همه مردم در خیابان بودند. روز رستاخیز روزی است که حکومت فرو میریزد و کسی نیست آنرا جمع کند. روز رستاخیز روزی است که مردم فروریزی حکومت و ایجاد هرج و مرج را جشن میگیرند.

آقای خمینی حکومت مسخرگان را درست کردند. حکومت مسخرگان یا جمهوری اسلامی حکومتی است که گارد آهنینش به درد سرکوب مخالفان و جوش دادن در خانه آنها میخورد. حکومت مسخرگان حکومتی است که حاکم پسرعموی خود را حبس میکند و داعیه صدور صلح به جهان دارد. حکومت مسخرگان یا جمهوری اسلامی همان حکومتی است که زبان درازی در آن خوب است و زبان درازان بقیه را می‌آزارند.

آقای خمینی گفته بودند مردم را نجات میدهند ولی مملکت سوخته ای به جا گذاشتند. سرمایه‌های مملکت را صرف جنگ و انقلاب خودشان کردند. ایشان دوست داشتند که لب مرز بایستند و به جنگ ادامه بدهند. ایشان پیشروی و عقب روی را بد میدانستند و چند سال در مرز مشغول جنگ بودند.

آقای خمینی میخواستند بهشت را درست کنند ولی جهنم را درست کردند. جهنم ایران است. جهنم جایی است که مفاهیم از بین رفته است و توافقی روی چیزی وجود ندارد. جهنم جایی است که همه مردم با هم دعوا دارند و همه میخواهند از آن فرار کنند. جهنم جایی است که حاکمانش دم از استقلال و آزادی میزنند و خودشان برای تفریخ و طبابت به اروپا و امریکا می‌روند.

آقای خمینی نادان بودند. ایشان چیز زیادی نمیدانستند. ایشان به مدرسه رفته بودند ولی چیز زیادی یاد نگرفته بودند. ایشان عصبانی بودند. ایشان از اینکه سالهای زیادی را صرف کردند و چیزی یاد نگرفتند عصبانی بودند.

آقای خمینی یک پیرمرد عصبانی بودند. ایشان یک پیرمرد عصبانی بودند که با قدرت و حدت برای مردمی که به ایشان امید داشتند سخنرانی میکردند. جهنم جایی است که یک پیرمرد نادان عصبانی برای مردم سخنرانی میکند و چیزی به آنها یاد نمیدهد. جهنم ایران است.

آقای خمینی فکر میکردند شاهنشاهی بد است ولی تئوری بهتری هم نداشتند. ایشان نمیدانستند مملکت چطوری اداره میشود و فکر میکردند شاه کسی است که بالا بنشیند و دستور بدهد. ایشان در مملکت فاسدی ظهور کردند و خودشان هم فاسد شدند. اسم آن مملکت فاسد ایران است و رییسش آقای خمینی است.

آقای خمینی رییس بودند ولی ریاست بلد نبودند. ایشان شاه یا فرمانده را کسی میدانستند که دستور زیاد بدهد. ایشان کسانی را که دستورات را اجرا میکردند لایق فرماندهی نمیدانستند. ایشان کسانی را فرمانده میدانستند که دستور زیاد بدهند و شعار زیاد بدهند.

آقای خمینی شرف نداشتند. ایشان شرف را به این میدانستند که کسی بقیه را از حقوقشان محروم کند. در این مملکت اگر کسی به حقوق بقیه اهمیت بدهد شریف نیست و سوسول شناخته میشود. سوسول به کسی میگویند که ضعیف است و ضعف آن است که کسی برای بقیه احترام قائل باشد.

آقای خمینی نامرد بودند. ایشان گفته بودند مدینه فاضله درست میکنند ولی فاضلاب درست کردند. ایشان گفته بودند قیمت آب و برق مجانی میشود ولی به مردم نگفتند چطور میخواهند این کار را بکنند. ایشان فکر میکردند قیمت آب و برق میتواند مجانی باشد و این تصورات را به مردم هم منتقل کردند.

آقای خمینی نامرد بودند و مردان را به کشتن دادند. ایشان گفته بودند زندگی معنوی مردم بهتر میشود ولی نشد. ایشان عده زیادی از مردان که به معنویت باور داشتند را به جبهه فرستادند و کشتند. در جامعه‌ای که ایشان درست کردند مردان باورمند کم شدند و بقیه ماندند.

آقای خمینی مریض بودند. ایشان وسواس زیاد داشتند. ایشان وسواس زیاد داشتند و این وسواس را به ملت هم منتقل کردند. ایشان با مرض و وسواسی که داشتند ملت را از خیلی از خوشی‌ها محروم کردند.

آقای خمینی به ملت علاقه داشتند. ایشان دوست داشتند که بهروزی و سرفرازی ملت را ببینند. ایشان از ناراحتی‌های ملت ناراحت میشدند و میخواستند که ملت بهتر بشود. ایشان بهروزی و بهبود را در وسواس می دیدند.

آقای خمینی دیوانه بودند و خیل عظیمی را هم دیوانه کردند. در این دیوانگی شجاعت معادل انتحار است و شرافت به این است که کسی زن و دخترش را از حقوقشان محروم کند. در این دیوانگی شعار دادن معادل کاردانی است و کسی تقدیر میشود که بیش از همه شعار داده باشد. در این دیوانگی اگر کسی شعار ندهد و سرش به کار مشغول باشد تقدیر نمیشود و به آرامی از صفحه روزگار حذف میشود.

آقای خمینی انهدام نهایی بودند و ایران را منهدم کردند. شرایط عجیبی درست کردند. چیزهای خوب و ارزشها دست کسانی افتاده است که دیوانه اند و قدرت تشخیص حق و باطل را ندارند. در این مملکت خوب، بد و بد، خوب دانسته میشود. در این مملکت قاتل اگر شعارهای قشنگ بدهد معاف میشود، و مقتول حتی اگر شعارها را داده باشد مقبول نمیشود، چون صدایش آنقدر بلند نیست.

ما البته شخصا به آقای خمینی مدیون هستیم. اگر ایشان ایران را منهدم نمیکردند ما هم شخصیت داغونی مثل ایشان پیدا میکردیم. ما هم یا آخوندی مثل ایشان میشدیم یا به راه و رسم مستکبرین میرفتیم. ما از ایشان ممنونیم و امیدواریم ایشان ایران را بازسازی کنند.